Педагагічнае і жыццёвае крэда дырэктара Ірыны Валадзько

Партрэт выдатнага дырэктара школы напісаць нескладана. Здольны арганізатар, таленавіты настаўнік – гэта безумоўна. Псіхолаг, які ўмела будуе ўзаемаадносіны настаўнікаў і вучняў, – так і павінна быць. А ў сучасных умовах яшчэ і моцны гаспадарнік. Але гэтага мала, калі дырэктар не любіць дзяцей, калі яго не хвалюе, з якім настроем прыходзяць яны ў школу. Для Ірыны Валадзько, дырэктара Бародзіцкага дзіцячага сада-пачатковай школы, якая, па меркаванні акружаючых, і арганізатар, і настаўнік, і гаспадарнік, і псіхолаг, дзіцячая ўсмешка важней за ўсе поспехі-дасягненні.
Трапіць у Бародзіцкі навучальна-педагагічны комплекс можна праз двое дзвярэй: адны вядуць у навучальную ўстанову, другія – у дашкольную. “У якія найперш заходзіце раніцай?”, – цікаўлюся ў дырэктара. “У тыя, што адчынены”, – адказала Ірына Сыктусаўна. І патлумачыла, што для яе розніцы няма: дзіцячы сад гэта ці школа – адказнасць за іх нясе аднолькавую. За 27 гадоў знаходжання на такой сур’ёзнай пасадзе ў яе выпрацаваліся свае крытэрыі адносін да выхаваўчага і навучальнага працэсаў, работы з педкалектывам і ўсімі, хто працуе ва ўстанове. Варта адразу сказаць, што падыходы правільныя і разумныя, таму што ва ўсім бачны парадак.

З задавальненнем Ірына Сыктусаўна адгукнулася на просьбу паказаць і расказаць, як і чым жыве навучальна-педагагічны комплекс. Назва даволі гучная, але, забягаючы наперад, адзначу, што ўстанова цалкам ёй адпавядае. Уражвае тэрыторыя: не толькі плошчай, але і добраўпарадкаванасцю. Двор захапляе мноствам зеляніны і кветак, незвычайнымі архітэктурнымі формамі, агульнай прадуманасцю кампазіцыі. З густам абуладкаваны кожны куточак. “Гэта нашы дзяўчаты такія здольныя, – па-добраму, шчыра гаворыць пра сваіх падначаленых дырэктар. – На хаду нешта прыдумваюць. У гэтым годзе многае абнавілі. Вось толькі зруб калодзежа застаўся. А гэта ўжо справа рук Віктара Мікалаевіча Пухальскага”.
Схіленага над бервяном з бензапілой у руках засталі мы таго самага Віктара Мікалаевіча. “Для нашай установы гэты чалавек – сапраўдны клад. Яму не трэба лішні раз гаварыць, што зрабіць. Ён лепш ведае за мяне”, – у голасе Ірыны Сыктусаўны зноў адчувалася задавальненне ад зносін з тымі, з кім працуе.
Сонечнае надвор’е спрыяла таму, каб дзеткі маглі ўволю пагуляць на вуліцы. Выхавальніца Вольга Васільеўна Шышко, нібы клапатлівая матуля, завіхалася каля дзетвары. Крыху ўбаку, у пясочніцы, корпаліся зусім маленькія. “Гэтыя выхаванцы наведваюць адаптацыйную групу. Можна сказаць, праходзяць курс прывыкання да садка. Абавязкова пры гэтым прысутнасць мамаў”, – патлумачыла дырэктар. – Такая група дзейнічае першы год, наведванне дзяцей платнае. Але, як бачым, яна запатрабавана”.
Незаўважна зайшлі ўнутр будынка. Адкрытыя дзверы прывялі ў дзіцячы сад. Тры групы (самая вялікая па напаўняльнасці – старэйшая) наведваюць 58 дзяцей. Па ходу Ірына Валадзько расказвае аб дзейнасці ўстановы, засяроджваючы ўвагу на кожнай акалічнасці. Таму што ўсё сапраўды важна. І куткі, прысвечаныя асновам бяспекі жыццядзейнасці, і спартыўныя куткі, забяспечанасць інвентаром якіх складае 100 працэнтаў. Сад працуе з эстэтычным ухілам. Пагэтаму і самі пакоі, і нагляднасць у іх аформлены ярка, змястоўна і з густам.

Кожнаму памяшканню ў будынку знойдзена сваё прызначэнне. Пераканаешся ў гэтым, калі спусцішся ў падвал. За-слуга ў наведзеным парадку ўсё зноў таго ж Віктара Мікалаевіча. Тут Ірына Сыктусаўна назвала яшчэ аднаго свайго памочніка – Таццяну Беразюк, загадчыка гаспадаркі. Таццяна Мікалаеўна працуе ва ўстанове з 1997 года, адразу пасля пераезду ў Бародзічы з Казахстана. Чалавек яна вельмі творчы, адказны, і за любую справу, даручаную ёй, можна быць спакойным, – адзначае дырэктар установы.
Заглянулі ў спартыўную залу – тут усё гатова да заняткаў. Больш затрымаліся ў музеі. Невялікія пакоі застаўлены шмат-лікімі экспанатамі. Спачатку, як паведаміла Ірына Сыктусаўна, тут планавалася стварыць этнаграфічны куток “Сялянская хатка”. Але кіраўнік музея Галіна Саўко так разгарнула пошукавую дзейнасць па зборы экспанатаў, што ім стала цесна ў адным пакоі. Зараз плануюць расшырыць межы музея і яго прызначэнне. Ёсць жаданне ўстанавіць кросны, але з такім разлікам, каб на іх можна было працаваць.
Чакае свайго часу – ацяпляльнага перыяду – басейн. Пасля рэканструкцыі ў 2014 годзе ён стаў запатрабаваны ў раёне.
Уражвае чысцінёй, парадкам і навучальная ўстанова. “За два месяцы дзяўчаты навялі-такі лоск”, – бачачы маё захапленне, гаворыць Іры-на Валадзько. У класах пакуль што ціха і пуста. Праўда, у адным насустрач нам выйшла дзяўчына. Малады спецыяліст Алена Русак вырашыла загадзя падрыхтавацца да заняткаў. Дырэктар задаволена яе працай. Лі-чыць, што Лілія Антонаўна Попка, на месца якой прыйшла маладая настаўніца, можа ганарыцца пераемніцай.

У Бародзіцкай школе самы лепшы ў раёне ка-бінет дэфекталогіі. Усё дзякуючы таленавітым спецыялістам Анжэле Пярскевіч і Алене Зэмбе. Дарэчы, Анжэла Віктараўна ўдала спалучае работу дэфектолага з бібліятэчнай справай.
Кожнага, настаўнік ён ці тэхнічны работнік, дырэктар характарызавала толькі са станоўчага боку. Рэзюмуючы, што ў Бародзіцкай установе дрэнныя людзі не могуць працаваць.
–Вось так мы і жывём,– абагуліла ўсё сказанае і паказанае дырэктар Ірына Валадзько.
–Дастойна жывяце. А якая роля ў гэтым дырэктара школы? Пра сябе вы ні слова.
– Стаўшы дырэктарам, я паставіла перад сабой мэту: стварыць школу, у якой было б цікава дзецям, камфортна бацькам і хацелася б творча працаваць настаўнікам. Каб усіх разам аб’ядноўвала пачуццё гонару за сваю ўстанову.

– Мяркуючы па аўтарытэце, які мае сёння Бародзіцкі дзіцячы сад-пачатковая школа, у вас гэта атрымалася.
– Не хачу сябе ацэньваць. Няхай ацэньваюць іншыя – кіраўніцтва, калегі-настаўнікі, але самае галоўнае – вучні і іх бацькі. Немалаважна тое, што кожны год большая палавіна нашых выпускікоў паспяхова вы-трымлівае экзамены ў гімназію.
А мне, прызнаюся, было прыемна даведацца, што праца дырэктара школы Ірыны Валадько адзначана Граматай Міністэрства адукацыі. Такія ўзнагароды працуюць на прэстыж усяго педагагічнага калектыву.

Клаўдзія КРЭЧКА.