Быць карыснай людзям. Беларускае Таварыства Чырвонага Крыжа ўзнагародзіла сястру міласэрнасці Зэльвенскай раённай арганізацыі Марыю Міснікевіч
На ўрачыстым мерапрыемстве ў сталіцы, прысвечаным 60-годдзю медыка-сацыяльнай службы “Дапамога”, у ліку іншых сціплых працаўніц у белых халатах Ганаровай граматай за вернасць прафесійнаму абавязку і значны асабісты ўклад у аказанне дапамогі маючым патрэбу людзям узнагароджана медыцынская сястра міласэрнасці Зэльвенскай раённай арганізацыі Беларускага Таварыства Чырвонага Крыжа Марыя Міснікевіч.
![](https://zelwa.by/wp-content/uploads/2024/05/666.jpg)
Звыш трыццаці гадоў працоўнай біяграфіі жыве медыцынай Марыя Аляксандраўна. Мне пашчасціла, што яна змагла выкраіць для размовы некалькі хвілін: і то толькі тады, калі завяршыла штодзённы абход чатырох сваіх падапечных, кожны з якіх патрабуе павышанай увагі і клопату. Жанчына расказала, чым яе прывабіла сястрынская дапамога, ці лёгка столькі часу быць у адной прафесіі і як гэта – чуць словы ўдзячнасці ў свой адрас.
Медыцынская справа – яна больш, чым прафесія. Майстэрства ў спалучэнні з сардэчнасцю і прыязным стаўленнем да сваіх абавязкаў – гэтым Марыя (у дзявоцтве Шлык) у свой час заваявала аўтарытэт і павагу сярод зэльвенцаў.
Неабходны план на дзень складзены загадзя. Фактычна ўсе маніпуляцыі заносяцца ў мабільны дадатак “Дапамога” – своеасаблівы дзеннік медработніка. Але за прывычнымі і нескладанымі для медсястры з вялікім стажам дзеяннямі стаяць яе падапечныя – людзі сталага ўзросту з рознымі хранічнымі захворваннямі, інваліды І і ІІ групы, страціўшыя здольнасць да самаабслугоўвання, рухомай актыўнасці і маючыя патрэбу ў дапамозе з боку медыкаў. Менавіта ім гэтая працавітая жанчына самааддана дорыць свой вопыт і дзелавыя якасці, а разам з тым і ўпэўненасць у сённяшнім дні.
– У мае абавязкі ўваходзяць непасрэдна медыцынскія маніпуляцыі. Так, вымярэнне артэрыяльнага ціску, перавязкі, апрацоўка пролежняў, уколы, праверка наяўнасці неабходных лекаў і тэрміну іх выкарыстання – гэта асноўнае, пра што патрэбна турбавацца. Наведваю сваіх падапечных і ў вячэрні час, калі просяць іх родныя, – падзялілася Марыя Аляксандраўна.
Але не менш важныя і ўзаеміны з чалавекам, неабыякавае стаўленне да яго жыццёвых інтарэсаў. Прыемна, што людзі, з якімі былая участковая медсястра знаёма не першы год, радуюцца кожнаму яе прыходу. І яна адчувае іх боль, перажывае за ўсіх. Выслухаць кожную жанчыну, падзяліцца апошнімі навінамі, падараваць добры настрой, тым самым прынесці ў дом супакой і надзею…
Патрэбна зазначыць, што працоўная дзейнасць стала для Марыі выпрабаваннем на сацыяльную і маральную сталасць. Адзін раз ўсвядоміла Марыйка свае прызначэнне – падтрымаць і працягнуць руку дапамогі тым, хто мае ў гэтым патрэбу – і з гэтага шляху не саступіла. Несумненна, былі і пэўныя цяжкасці, паколькі работа вельмі адказная і складаная. Але асэнсаванне значнасці любой маленькай перамогі – над хваробай у першую чаргу – перавешвала. Больш таго – калі амаль дзесяць гадоў назад ёй паступіла прапанова працаваць сястрой міласэрнасці, згадзілася без роздуму. Як уладкавалася ёю, так і засталася.
– За 5 гадоў сумеснай працы з калегай упэўнілася, што Марыя Аляксандраўна з разраду тых, хто не толькі падставіць плячо, але і натхніць другіх на міласэрныя ўчынкі. З ёй надзейна і камфортна. Дзякуючы бездакорнаму выкананню службовых абавязкаў яе прафесійныя паслугі запатрабаваны наперад. Як кажуць, добрая слава абганяе. А бацькам-наведвальнікам клуба “Надзея” вельмі карысныя лекцыі аб аказанні першаснай медыцынскай дапамогі дзецям-інвалідам, – сцвярджае старшыня раённай арганізацыі таварыства Іна Таляркова.
Калі можаш дамагчы, дзейнічай! – дэвіз па жыцці гераіні артыкула. І нечаканая, па яе меркаванні, узнагарода выклікала самыя цёплыя ўспаміны. Пра бацькоў Аляксандра Аляксандравіча і Алену Мікалаеўну, якія, вырасціўшы пяцярых дзяцей, цалкам падтрымалі Марыю ў яе імкненні стаць медыкам і заўседы гэтым ганарыліся. Пра сяброўку дзяцінства, услед за якой паступіла ў Калінінградскае медвучылішча, а ўжо ў час вучобы поўнасцю ўпэўнілася ў правільнасці прафесійнага выбару.
І асабліва пра дачушку-ўрача, якую выхавала – так атрымалася – асабістым прыкладам. Вось што аб гэтым гаворыць сама Марыя Аляксандраўна:
– Значыць, я проста ўсё рабіла, як належыць, і дзіця пераняло мае паводзіны. На самой справе маё шчасце ў блізкіх людзях, якія побач. І яшчэ. Разам з мужам аднадушна вырашылі заставацца на малой радзіме – Зэльвеншчыне. За гэта я таксама ўдзячна лёсу.
Аб чым Марыя Міснікевіч не сказала: што датычыцца прафесіі, яна чалавек паслядоўны. Мяркуйце самі: усё жыццё прысвяціла адной справе і ні разу аб гэтым не пашкадавала. У іншым разе не было бы такіх вынікаў.
– Усё, што раблю, – для людзей. І сёлетняя ўзнагарода, ды яшчэ з рук самога генеральнага сакратара Беларускага Таварыства Чырвонага Крыжа Дзмітрыя Шаўцова, сведчыць, што я па-ранейшаму на верным шляху, – завяршыла размову Марыя Аляксандраўна. – З другога боку, гэта і вялікая адказнасць – быць вартай такога высокага даверу да мяне, прадстаўніцы кагорты зэльвенскіх медыкаў.
Любоў ШЭЙКА
Интересные и актуальные новости Зельвенского района в нашем Telegram-канале. Подписывайтесь по ссылке!
Комментарии отключены